dinsdag 6 november 2018

vrij voedsel (1)

Mijn moeder bezigde vroeger nogal eens het gezegde: "Een geluk bij een ongeluk.". Op haar manier zocht zij de lichtpuntjes. En op mijn manier doe ik dat ook.
Herfst op de Groentenhof.

Een hobbytuinderij (de Groentenhof) was niet gepland. Toen mijn hoofd op hol sloeg, nam het leven een wending. Nadat ik weer enigszins overeind gekrabbeld was, begon ik de tuin. Een nieuwe invulling van mijn dagelijks bestaan. En ik zag nog groei mogelijkheden ook. In die tijd sprak men van ecologische verbindingszones. Biologische land- en tuinbouw sluit daarbij aan, veronderstelde ik. Het keurmerk  'biologisch' voorkomt misverstanden.
Boerenkool in najaarszon.
En altijd loopt bij mij alles anders. Maar de kern blijft. De kern is leven. Leven op aarde. En nu in deze tijd wordt nieuws wereldwijd in geen tijd gedeeld. Het leven versnippert, wordt verstrooid. Subsidies werden geannuleerd en bijna geruisloos verdwenen de ecologische verbindingszones van tafel. Een mens raakt ervan in de war. En bovendien is er ook nog nepnieuws. En waar blijf je dan als je niet weet waar je vandaan komt, en ook niet weet waar je naar toe gaat?
Spruiten, witte - en boerenkool 
(in de witte kool is de rode niet ver weg).
Eens begonnen wij met verbazing, stomme verbazing zelfs. Wij ontwaakten en zagen het wonder. Wij brachten geen woord uit. Kreten slaakten we, oerkreten. Het al was geschapen, schepping en Schepper? Het ging ons verstand te boven. Wij werden onze omgeving bewust. We krijsten en maakten kabaal als jonge mensen. Tenslotte stamelden we woorden. De eerste scheppingsverhalen werden geschreven. Verhalen waarin het wonder van leven, van er zijn, tot leven komt. Daar komen we vandaan. En zo ver weg is dat niet.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten